Aku anak kampung, Aku di lahirkan di perkampungan hulu kampung, memamg belah dalam habislah, elektrik masih lagi ada , Cuma air alahai kalu aku teruskan cerita kang korang memangis plak kan, penat la aku nak cerita, nanti korang simpati pula hahahhah.
Nak dijadikan satu cerita, memamg tengah ceritalah ni hihi… ade seorang guru yang ditugaskan untuk mengajar di kampong aku..opps lupa lak nak cakap kami bukan orang asli ye hepppp hahahahha, Cuma kampong kami memang semua xpenah jumpa sgtlahh.. dah kata cite so suka hati akula nk cite camne hahaha
Oklah Sambung BalIk , ade seOrang guru dAtang untuk mengaJar anak-anak kampong di perkampungan aku,… masih segar di ingatan nama cikgu tu,, Cikgu Rohaya… (dimanakah Cikgu Rohaya) haihihi tau x dialog siapa…haishh pikirlah korang hahahha
Cikgu Rohaya ni baik orangnyaa, dialah Orang yang Berjaya mengajar aku boleh membaca dengan lancarnya…. Ni tengah menulisla ni…
Hampir 4tahun Cikgu Rohaya mengajar di kampong aku,, dari Kampung aku tak de air hiNgga dah ade bekalan air sendiri, memang setiap harila aku mandi nk jumpa Cikgu Rohaya, masa dulu aku mandi 1minggu 3 kali saja, almaklumla air tak de kan, jangan kata aku pengotor pulak, aku ni penjimat orangnya haishh korang tengah pikir bukan-bukan lah tu.
Jap nk cite sikit, walaupun kampong aku ni taka de air tp kampong aku ni cantik sangat2, orang2 kampung pun baik2 suka menolong antara satu sama lain tau, xpenah la iri hati orang-0rang kat sini, yelah hanya dalam 60 orang sajaa perkampungan kecil la katakana. J
oK sambung Balik ehh lupa lak nak kenalkan diri aku, nama aku ni Mael. Orang kata akuni hensem ,aku tak puji diri aku, orang cakap. Aku ni kulit sawo matang tinggi korang bayangkan sajala aku mcm mana.
Ok setelah 4 tahun cikgu Rohaya mengajar sudah tibernya dia pergi ke bandar, aku ni murid yang paling cikgu Rohaya sayang, yelah aku dah pandaikan cikgu mana yang x sayang, aku pun sayang dia, Cuma dia lebih tua 10 tahun dengan aku tupun dia ajar matematik baru aku tahu perbezaan umur jika tak aku taktahu berapa umur aku J
Aku la orang yang paling Sedih masa nk berpisah, mmg satu kampong la buat mkn2 untuk cikgu , yelah “FAREWALL” Bak kata Orang putih tupun aku cari kat Kamus Dewan Bahasa , aku dapat Hadiah paling bermakna dari Cikgu, dia bg sebuah Kotak.
Malam tu aku tak sabar nk buka kotak tu, aku ingat pesan dia masa dia bg tu, MAel nanti Pergi pecan Cari Nombor, aku puas pergi bandar cari Nombor, x jumpa wei, semua orang tatau mana nk jumpa nombor, aku Cuma tau 1,2,3,4,5,6,7,8,9,110---- dan seterusnyaa, Cuma aku pelik dia bg aku kotak lepas aku buka tengok ade macam segiempat. Aku tak penah jumpa la.. aku CumA cakap dalam hati apalah Cikgu bg hadiah mcm ni,
Tp disebakkan sayang aku simpan hadiah tu, tp aku sedih number tak jumpa-jumpa. Dah la rindu cikgu,, apalahh nasib akukan,
Sebulan telah berlalu, tetiba cikgu datang, orang pertama dia jumpa aku,
“Mael nape tak telifon Cikgu’ soal ikgu Rohaya
Macam mana saya nak telifon saya taka de benda nk telifon” aku menjawab
Haishh kamu ni kan cikgu dah bagi handphone.. aku diam yang mana aku jawab.. mana hadiah yang cikgu bgtu. Aku berlari2 anak ke bilik, aku tunjuk ni.
Mana nombor? Cikgu tanya., aku jawab tak jumpa cikgu saya Cuma tengok kat tiang2 saja .. cikgu gelak kuat hilangla keayuan dia ..
Number tu simkad masuk dalam nilaa MAel… la.. cikgu tak ajar pun aku jawab cikgu Cuma ajar matematik dan Bahasa melayu tak ajarpun handphone…
Sejak tu persahabatan aku dengan cikgu tak penah Putus…hingga la aku, haishh korang endinglah sendiri tatata
Aku simpan lagi handphone yang cikgu Rohaya bagi ni.
Penulis: Zzkma
Comments
Post a Comment